پنجشنبه / ۴ دی / ۱۴۰۴
×
گزاره‌های مطرح شده از سوی ظریف، اگرچه در ظاهر آراسته به واژگان دیپلماتیک و ادبیات سیاست‌گذاری هستند، اما در بطن خود با مجموعه‌ای از تناقض‌ها، خلط مبحث‌ها و نادیده‌گرفتن واقعیت‌های عینی مواجه‌اند.
  • کد نوشته: 3885
  • ۳ دی
  • 4 بازدید
  • بدون دیدگاه
  • برچسب ها

    به گزارش پایگاه خبری تحلیلی«برچلو«؛  به نقل از خبرگزاری فارسمحمدجواد ظریف، وزیر خارجه پیشین ایران اخیرا در مقاله ای در فارن افرز نوشته است:«اگر تهران و واشنگتن بتوانند نسخه به‌روزشده‌ای از برجام را اجرا کنند، شاید قادر شوند موضوعات دشوار دیگر مانند امنیت منطقه‌ای، کنترل تسلیحات و مبارزه با تروریسم را نیز مدیریت کنند.»

    ظریف در ادامه تاکید کرده است:«تهران می‌تواند تأکید بر قدرت مادی دفاعی(که اغلب موجب تقویت ادراک تهدید می‌شود) را تعدیل کرده و به‌جای آن بر همکاری و هماهنگی، به‌ویژه در سطح منطقه‌ای تأکید کند.»

    وزیر خارجه پیشین ایران در بخش دیگری از این مقاله تصریح کرده است:«ایران می‌تواند با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی وارد گفت‌وگوهای صریح شود تا نگرانی‌های متقابل رفع و مسیر همکاری از سر گرفته شود.»ظریف در ادامه نوشت:«افزون بر آن، ایران می‌تواند برای مدیریت اختلافات با ایالات متحده وارد تعامل شود؛ ابتدا درباره پرونده هسته‌ای و تحریم‌ها.

    مدیریت اختلافات با آمریکا ممکن است برای شکستن چرخه امنیتی‌سازی ضروری باشد… بنابراین مناسب است تهران احتمال گفت‌وگوی مستقیم و از جایگاه برابر با واشنگتن را بررسی کند.»

     

    نسخه قبلی برجام چه دستاوردی برای ایران داشت؟این گزاره‌ها، اگرچه در ظاهر آراسته به واژگان دیپلماتیک و ادبیات سیاست‌گذاری هستند، اما در بطن خود با مجموعه‌ای از تناقض‌ها، خلط مبحث‌ها و نادیده‌گرفتن واقعیت‌های عینی مواجه‌اند؛ واقعیت‌هایی که هزینه‌های سنگین آن‌ها را ملت ایران در یک دهه گذشته با گوشت و پوست خود لمس کرده است.و اما نخستین پرسش بنیادین این است که نسخه قبلی برجام چه دستاوردی برای ایران داشت که اکنون باید به اجرای نسخه «به‌روزشده» آن امید بست؟!
    تجربه برجام نشان داد که نه‌تنها تحریم‌ها لغو نشد، بلکه ساختار تحریمی آمریکا پیچیده‌تر، هوشمندتر و گسترده‌تر شد. تحریم‌های ثانویه، تحریم‌های حقوق بشری و تحریم‌های موسوم به «غیربرجامی» عملاً صنعت هسته‌ای، نظام بانکی و حتی معیشت مردم را هدف گرفت.
    نتیجه، توقف بخش مهمی از فعالیت‌های هسته‌ای، بتن‌ریزی در راکتور اراک، خروج ذخایر اورانیوم و در نهایت خروج رسمی آمریکا از توافق بود؛ توافقی که به‌درستی از سوی رهبر انقلاب «خسارت محض» توصیف شد.
    حال پرسش اینجاست که بر چه مبنای عقلانی باید همان مسیر شکست‌خورده، این‌بار با امید به نتیجه‌ای متفاوت، تکرار شود؟ آیا تضمینی وجود دارد که آمریکا به تعهدات خود پایبند بماند؟ تجربه نشان داده پاسخ منفی است.

    دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *